ทีมนักวิทยาศาสตร์ได้มองย้อนกลับไปหลายทศวรรษของการค้นพบเพื่อสรุปว่ามันอาจใช้เวลาหลายสิบปีหรือแม้แต่ศตวรรษสำหรับการวิจัยแบบสะสมเพื่อนำไปสู่การรักษาโรคเดียว
การค้นพบนี้ทำให้ท้อแท้เนื่องจากรัฐบาลสหรัฐฯในปัจจุบันมีงบประมาณไม่เพียงพอสำหรับวิทยาศาสตร์พื้นฐานที่จำเป็นต่อการตรวจสอบโรคกล่าวว่าทีมนำโดยดร. อาร์แซนเดอร์สวิลเลียมส์ประธานสถาบัน Gladstone ในซานฟรานซิสโก
“ ดังที่เห็นจากการวิเคราะห์ของเราการรักษาแบบใหม่ขึ้นอยู่กับฐานความรู้ทางวิทยาศาสตร์ที่กว้างขวางและการมีส่วนร่วมพิเศษจากนักวิทยาศาสตร์ที่ยอดเยี่ยมไม่กี่คน” วิลเลียมส์กล่าวในการแถลงข่าวข่าวของสถาบัน
สำหรับทุกคนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยคำในฝันคือ “รักษา” แม้ว่าการรักษาที่แท้จริงสำหรับโรคยังคงหายาก แต่ในการศึกษาใหม่นี้ทีมงานแกลดสโตนตรวจสอบเส้นทางการสืบสวนที่ยาวนานซึ่งเชื่อมโยงนักวิทยาศาสตร์รุ่นต่อไปสู่ยาที่เพิ่งพัฒนาสองตัวซึ่งบางครั้งก็สามารถรักษาได้
หนึ่งคือ ipilimumab (Yervoy) ซึ่งต่อสู้กับมะเร็งบางรูปแบบและอีกอันคือ ivacaftor (Kalydeco) ซึ่งได้รับการอนุมัติในปี 2555 และได้รับการยกย่องว่าเป็น “ยาวิเศษ” ต่อต้านโรคปอดเรื้อรังบางรูปแบบ
เมื่อทำงานย้อนหลังผ่านวรรณกรรมทางการแพทย์ที่ตีพิมพ์ทีมของวิลเลียมส์ได้พิจารณาความก้าวหน้าทีละขั้นตอนที่จำเป็นเพื่อนำไปสู่การพัฒนายาทั้งสองนี้
จากการวิเคราะห์ใหม่พบว่ามีนักวิจัยมากกว่า 7,000 คนจาก 5,700 สถาบันที่ทำงานอย่างต่อเนื่องยาวนานกว่า 100 ปีเพื่อพัฒนายา ipilimumab
การเกิดของยาเสพติดพังผืดเปาะเป็นเพียงค่อนข้างน้อย: 2,900 นักวิทยาศาสตร์ที่มีความสัมพันธ์กับ 2,500 สถาบันที่แตกต่างกันทำงานเป็นเวลา 60 ปี
บรรทัดล่างสุดจากผลงานวิจัยของผู้ร่วมเขียนอเล็กซานเดอร์ปิโก: “มันต้องใช้เงินบริจาคจากเครือข่ายขนาดใหญ่ที่ซับซ้อนและน่าประหลาดใจของนักวิทยาศาสตร์แต่ละคนที่ทำงานในสถานที่ต่าง ๆ เพื่อรับการรักษา”
จุดสนใจในตอนนี้ควรเป็นการรวบรวมบทเรียนจากการเดินทางทางวิทยาศาสตร์และย่นระยะเวลาในการค้นพบทางการแพทย์ขั้นสูงให้สั้นลง
ประเด็นสำคัญประการหนึ่ง: เมื่อมองผ่านช่วงเวลาทีมแกลดสโตนสามารถเน้นนักวิทยาศาสตร์บางคนที่เร่งการเดินทางสู่การรักษา – คนที่พวกเขาระบุว่าเป็น “นักแสดงชั้นยอด” การทำความเข้าใจและเลียนแบบคุณสมบัติบางอย่างในนักวิจัยประเภทนี้อาจช่วยแจ้งนักวิทยาศาสตร์ในวันนี้และเร่งกระบวนการค้นพบให้เร็วขึ้นทีมของ Williams กล่าว
“ เป้าหมายสูงสุดของงานนี้คือการหาวิธีที่จะเร่งความคืบหน้าไปสู่การรักษาในอนาคตสำหรับโรคโหดร้ายที่ยังไม่แก้: โรคอัลไซเมอร์, โรคพาร์คินสัน, หัวใจล้มเหลว, ไวรัสร้ายแรง, โรคเบาหวาน, โรคมะเร็ง
การศึกษาถูกตีพิมพ์ 24 กันยายนในวารสาร เซลล์
